Verhaal

DE TEDERHEID VAN DE KRUIPEN

(Uittreksels)

"Ik denk aan mijn gebaren, mijn arm moeiteloos uit het water, mijn uitgestrekte hand die duikt en het water weer onder mijn lichaam brengt, zonder weg te bewegen, ik haal lucht binnen, mijn hoofd opzij nog half begraven, mijn mond half open, zodat het water er niet in komt, ik blaas de lucht onder me, een beetje vasthoudend, ik lig onder water, markeer dit moment door mijn benen harder te slaan. Ik beweeg vooruit, mijn arm laat los in de lucht, twintig lengtes kruipen, toen ik niet in staat was om meer dan één uit te lijnen, voordat hij me liet zien wat het betekende om langzamer te gaan.
Ik word overmand door euforie terwijl het warme water mijn armen, mijn buik, mijn dijen streelt en ik ga liggen."

Voor chloor,

Op mijn 50e ben ik begonnen met crawlzwemmen. Ik hou van water, zelfs van chloorwater. Ik hou van zwembaden, van de architectuur ervan uit de jaren 30, 50 en 70, van de tegels, van de kleedkamers, van de douche op de schouders, op de rug, op het hoofd. Maar ik hou niet van de badpakken die atleten krijgen aangeboden.
Waarom we, omdat we van zwemmen houden, zachte materialen willen die
ontspannen, het lichaam niet vasthouden, schreeuwerige kleuren en vlekken op de buik verspreiden?
Ik heb dus maandenlang gezocht naar een leuk shirt.
Het liefst droomde ik van dikke lycra die de borsten zou ondersteunen, de buik zou afslanken en de schouders zou bevrijden. Ik wilde zwart, marineblauw en zelfs rood, een heldere, eenvoudige kleur.
De vorm moest sober zijn, maar toch ook sexy, maar niet te opvallend. En ten slotte is het ook nog eens helemaal niet duur.
En ik vond Chloor.
Ik kocht een eerste model, de Molitor, marineblauw en zwart, met een rits aan de voorkant die ik open of dicht doe, afhankelijk van mijn humeur en de zwemmers om me heen. Daarna ontmoette ik Hélène en Franck, de ontwerpers. Ze gaven me een felrood model met mooie uitsparingen aan de achterkant, de Roubaix, ik zie de andere zwemmers ernaar kijken.
Toen probeerde ik de Max in gezond groen (heel laag uitgesneden aan de achterkant en heel hoog in de nek) en ja hoor, ik kon het niet laten om mezelf in de spiegel te bekijken.

Hélène en Franck ontmoetten elkaar als studenten, ze waren 20 jaar oud. 's Avonds gingen ze uit, dronken, dansten. Overdag lazen ze, waren ze gepassioneerd door kunst, design, literatuur en gingen ze zwemmen. Hélène omdat ze de dochter is van een Franse zwemkampioen, Franck omdat hij de zoon is van een zeeman.
Hélène, die zich in de modewereld had gestort, was op zoek naar een badpak, waar alle zwemmers van dromen. Een lycra van zeer hoge kwaliteit die niet beschadigd raakt door chloorwater, een soepele achterkant voor verleiding, diepe kleuren die de look versterken.
Franck, die bedrijfskunde en marketing studeerde en een passie had voor design en architectuur, stelde voor om hun eigen merk te creëren. Haar naam zou Chloor zijn.
Deze unieke, rauwe geur, waar we eerst bang voor zijn en dan weer verliefd op worden, en die zwemmers bedwelmt.
Hélène zocht naar het mooiste materiaal en vond het in Italië: lycra dat het lichaam ondersteunt en waar alle zwemmers van dromen.
Het logo is ontworpen door Eric Beckman, de art director van het tijdschrift Lui. Hij is perfect.
De eerste modellen, de Molitor en de Roubaix, nauwelijks door Hélène ontworpen, zijn nu al klassiekers.
De lijn werd opgemerkt door de meest luxueuze merken in de sector (de oprichter van Ères, de ontwerper van Hermès-badpakken) en werd onmiddellijk gedistribueerd in Le Bon Marché, in de Verenigde Staten en in Spanje.
Ze vestigen zich naast het Piscine, het museum voor hedendaagse kunst in Roubaix.
Hun merkmotto is: "Er gaat geen dag voorbij zonder te schrijven, creëren, lezen, zwemmen...
Chloor, dat is het precies.

- Dove Schnek

Colombe Schneck is schrijver, journalist en regisseur.
Ze is de auteur van ongeveer tien verhalen en romans, waaronder
De tederheid van Crawl (Grasset) en zomernachten in Brooklyn (Stock)